Do pisania potrzebna jest samotność

Do pisania potrzebna jest samotność. W moim przypadku wręcz konieczna. Nie sprawdza się pisanie grupowe, sesje wyjazdowe, kreatywne spotkania pisarskie. Warsztaty oczywiście to co innego. Są treningiem i nauką rzemiosła. Tam szlifuje się gotowy diament. Jednak najpierw trzeba pozwolić by w ogóle powstał, zmineralizował się. A do tego potrzeba czasu. I samotności…

Nic nie powstanie z chaosu i krzyku. Nowe i doskonałe rodzi się jedynie w cudzie samotności. Z ciemności przenika do światła w całkowitej ciszy. Dopiero tak słyszalny jest trójgłos. Duszy, serca i rozumu. Dlatego cenię sobie swoje własne, milczące towarzystwo.

Jestem po lekturze książki Petera Jamesa „Niezbity dowód” stąd widocznie skierowanie mojego myślenia na tematy niecodzienne i prawie obce. Klasztorów zamkniętych. Skupienia. Tajemnicy i czegoś wielkiego. Tak.

Myślę, że Autor, prawdziwy Autor, jest takim mnichem w jednoosobowym klasztorze. Zamurowany tamże z własnej woli, by pisać.

A jeśli już wychodzi poza własne mury, to tylko po to by obserwować (no i czasami słowo z kimś zamienić, napić się i zjeść 😜 ).

Samotność z wyboru, na czas intensywnego pisania, to nie żadna fanaberia. To konieczność. Inspirujące chwile z własnym ja. Prawdziwym ja. Jedynie wówczas pisanie może być autentyczne. Moje. Nieskażone cieniami cudzych myśli, wpływów, skaz.

Kocham swoją pisarską samotność. Zwłaszcza w perspektywie powrotu do ludzi. Jednak jeszcze nie teraz. Nie dziś…